Princess of Falena ep4
จาก SuikoFriendWiki, สารานุกรมฟรี
--FLOW 23:07, 21 พฤศจิกายน 2007 (ICT)
"ไม่จำเป็นต้องไปเรนวอลหรอกพวกเราอยู่นี่แล้ว" ชีริวกับอาร์คโซลใช้มาสเตอร์เทเลพอร์ตวาร์ปมาหาทุกคนที่ห้องน้ำ สำหรับเกมมาสเตอร์ไปไหนมาไหนไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
"พวกนั้นคิดตรึงกำลัง GM ไม่ให้มาช่วยพวกนาย และด้วยเห็นว่าเราต้องช่วยเหลือน้องเศษไม้ด้วยเลยเข้าทางมันพอดี" ชีริวเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เกิดที่เรนวอลแบบบริฟ
แล้วอาร์คโซลก็เสริมต่อ "ที่จริงต่อให้มีนีเธอร์เกทอยู่กันเป็นแสน ข้าก็สามารถใช้ Mortal Monarchy ทำลายได้ทั้งหมดในพริบตา แต่พวกมันไม่รู้เรื่องนี้ เราถึงแกล้งทำเป็นไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เพื่อหลอกให้พวกนั้นเปิดทางทั้งสองด้านทำให้เรามาหาพวกแกที่นี่ได้โดยไม่มีพวกก็อดวินปันกำลังมาทางนี้เลยไงล่ะ"
"หึหึ นี่คือการดักซ้อนยังไงล่ะ แบบที่เจ้าคริสชอบทำในกระทู้ดักชาวบ้านบ่อยๆ เจ้าทูตะโดนดักซะเองคงเจ็บกะดองใจน่าดู" ชีริวขำเนิบๆออกไปทางสะใจที่ได้ดักเมมเบอร์ กระทั่งป้าเล็คยังโดนดักไปด้วย พอเสียรู้ป้าก็งอนทำแก้มตุ่ย แต่ไม่มีใครสนใจ ป้าจึงลอยหายไป....
"ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ น้องเศษไม้ล่ะ..." หลอดหันมาดูอาการน้องเศษไม้
"ท้องเป็นรูโบ๋เลย...แบบนี้ดร.Kมาเองก็คงทำได้แค่เผากงเต๊กไปให้" ฮิกะอิจิเห็นถึงกับส่ายหน้า "ให้เธอเกมโอเวอร์ไปเถอะอย่าให้เธอทรมานอีกเลย"
"ไม่ได้เด็ดขาด!ถ้าเธอเกมโอเวอร์ไปล่ะก็ร่างจริงของเธอจะหลับไม่ตื่นไปตลอดกาล!" ในวินาทีสุดท้ายน้องป.ก็เริ่มเฉลยให้ทุกคนฟังเสียที หลังจากยืดมาหลายตอน (อ้าวที่แท้คนแต่งมันยืดเรื่องนี่เอง)
"พวกเราส่งสติสัมปชัญญะหรือก็คือคลื่นสมองเข้ามาเล่นเกมนี้...เรื่องนี้ทุกคนคงทราบดีสินะคะ" น้องป.พูดจบทุกคนก็พยักหน้าหงึกๆ
"แต่หลายคนคงยังไม่รู้กัน(รวมทั้งคนอ่านตาดำๆ) ในเกมนี้ได้มีการควบคุมคลื่นสมองของผู้เล่นด้วย เพื่อให้เกมสมจริงความทรงจำบางส่วนของเราจึงถูกควบคุม ทำให้แต่ละคนสวมบทบาทเป็นตัวละครในเกมได้อย่างสมจริงยิ่งขึ้น...ถึงจะควบคุมความนึกคิดอันแรงกล้าบางอย่าง(เช่น กบฎจินตนาการครั้งสุดท้าย)ไม่ได้ทั้งหมดก็ตามที"
"ถูกต้องแล้ว นี่แหละคือหนึ่งในความลับที่ทำให้เกมของเราประสบความสำเร็จ เราแยกโลกความเป็นจริงและโลกในเกมให้เป็นเอกเทศได้เกือบสมบูรณ์ เมื่อผู้เล่นเข้ามาในเกมเซิฟเวอร์จะบล็อกเรื่องในโลกแห่งความเป็นจริงไว้ และเมื่อออกจากเกมเราก็จะบล็อกข้อมูลในเกมไว้ด้วยเหลือแต่เพียงประสบการ์ณและความสนุกสนานเท่านั้น เมื่อไม่มีปัจจัยภายนอกเข้ามาแทรกแทรง ผู้เล่นจะได้รับความสนุกในโลกของเกมอย่างเต็มที่100% แถมยังลดเรื่องบอท เกรียน และขายของนอกเกมได้อีกต่างหาก" อาร์คโซลกับชีริวได้จังหวะก็โม้ผสมโรงเข้าไปด้วยคน
"อา..หรือว่า เกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำของเธอ!? ความผิดของผมเหรอเนี่ย" หลอดสะดุ้งโหยงเพราะตัวเองเคยปาเศษไม้ใส่ทำให้เธอความจำเสื่อม
"หึ ไม่ใช่หรอกค่ะ ถ้าแค่นั้นระบบของเกมคงจัดการแก้ให้โดยอัตโนมัติไปแล้ว ตอนนี้มาฟังความจริงกันเถอะค่ะเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ทั้งยาวและจริงจังค่ะไม่มีซับนรกเจือปน"
"ว๊าา งี้แย่จัง งั้นเดี๋ยวช่วยสรุปให้ฟังตอนผมตื่นขึ้นมานะ หาววว" หลอดเอานิสัยเสียมาใช้อีกแล้ว เล่นเกมไม่อ่านเนื้อเรื่องแล้วpmมาถามชาวบ้านทีหลัง
"อ๋อ ง่วงนักเหรอ" หลอดจึงโดนอาร์คโซลปลุกด้วยเท้าให้ขึ้นมาฟัง
"คงรู้แล้วสินะว่าฟาเลน่านี่เป็นแอเรียใหม่ที่เปิดให้ผู้เล่นบางส่วน(ที่รวยๆ)ได้เข้ามาทดสอบก่อนที่จะเปิดตัว"
"ในระหว่างที่ทดสอบอยู่ปัญหาก็ได้เกิดขึ้นจริงๆ มีบั๊คร้ายแรงอยู่ในระบบทำให้ตราสุริยะ Sun Rune ซึ่งเป็นไฮไลต์ของแอเรียแห่งนี้เกิดความผิดปกติขึ้น ผู้ถือครองตราปลดปล่อยพลังออกมาโดยควบคุมไม่ได้ ทำให้เดต้าของแอเรียฟาเลน่าค่อยๆโดนพลังของตราสุริยะทำลายลงไปเรื่อยๆ ซึ่งถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้เซเวอร์จะเกิดอาการแครชและผู้เล่นที่อยู่ในฟาเลน่าจะล็อคอินออกจากเกมไม่ได้ไปตลอดกาล"
"หา ร้ายแรงปานนั้นเชียวรึ! แล้วทำไมทุกคนถึงยังดูปกติสุขอยู่ล่ะ" หลอดสงสัย
"เพราะเราควบคุมความทรงจำไว้ไงล่ะ(เอ็งก็โดนอยู่นี่ไง) ถึงจะลบไม่ได้แต่เราก็บล็อคเอาไว้" เหล่าGMเริ่มปูดความผิดของตัวเองออกมาเรื่อยๆ
"เพื่อไม่ให้ฟาเลน่าล่มสลาย ควีนไนท์คนหนึ่งจึงได้ทำการสังหารผู้ซึ่งถือครองซันรูนเสีย เพื่อยับยั้งการกัดกร่อนข้อมูลของซันรูน"
"สะ...ต๊อป ปุ ท่านป.จ๋า เดี๋ยวก่อนๆๆๆ ผู้ถือครองซันรูน ก็ต้องเป็นเจ้าหญิงน่ะสิ อย่าล้อเล่นน่า...." ยูเบอร์ฟังมาถึงตรงนี้แล้วชักเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ความจำที่ถูกบล็อกไว้ก็เริ่มคลายลง
"น้องเศษไม้ก็คือรัชทายาทแห่งฟาเลนัส Princess of Falena ตัวจริงยังไงล่ะ! ส่วนองค์รักษ์ที่เป็นควีนไนท์ซึ่งสังหารเธอก็คือฉันเอง"
ว่าไงนะ! ความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังความจริงที่ถูกซ่อนไว้(งงไหม)ได้ถูกเปิดเผยออกมา ทุกคนในนั้น(ยกเว้นGM)ถึงกับช๊อคซีนีม่าอึ้งกิมกี่กันไปเป็นแถบๆ
"ต่อเถอะค่ะ หลังจากที่ฉันสังหารเจ้าหญิงตัวจริงแล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...ถึงจะหยุดยั้งการกัดกร่อนข้อมูลของแอเรียฟาเลน่าได้แต่ซันรูนกลับกันกร่อนข้อมูลของเจ้าหญิงแทน ซึ่งถ้าเป็นเช่นนี้เจ้าหญิงก็จะไม่สามารถล็อคเอาท์ออกจากเกมได้เพราะข้อมูลตัวละครถูกทำลาย" น้องป.เล่าไปก็ร้องไห้ไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น
"ไม่เป็นไร ไม่มีใครโทษเธอหรอก" หลอดเข้าไปปลอปน้องป.ที่ร้องไห้กะซิกๆอยู่
"พอเถอะเดี๋ยวข้าเล่าต่อเอง ร้องไห้แบบนั้นเล่าไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก" เล็คนาร์ทปรากฎตัวออกมาอีกครั้ง
"ข้าเป็นnpcที่มีหน้าที่ดูแลผู้เล่นโดยตรงจึงต้องรีบแก้ไขทันที ในขณะนั้นมีทางเดียวที่จะดึงเอาซันรูนออกมาจากตัวของเธอได้ก็คือการเอาตราแท้อันอื่นใส่เข้าไปแทนที่ เพื่อให้ซันรูนเกิดการต่อต้านและถูกขับออกมา เราจึงติดตั้งเกทรูนซีกหน้าให้เธอ"
"แต่นั้นก็เป็นแค่การแก้ไขเบื้องต้นเท่านั้น" ชีริวเสริม "จากนั้นพวกเราก็ตามมาทันที และทำให้เธอมีสถานะเป็นกึ่งnpcเพื่อไม่ให้ข้อมูลของเธอที่เหลือพังทลายหายไป"
"เพราะเหตุนี้เธอจึงมีสภาพคล้ายร่างทรงของทรูรูน เป็นอวตารของตราในร่างมนุษย์ที่มีตราสถิตย์อยู่ภายในร่าง แต่เท่านั้นก็ยังไม่พออยู่ดี...ข้อมูลของผู้เล่นต้องเติมเต็มด้วยข้อมูลของผู้เล่นด้วยกันเท่านั้น!" อาร์คโซลเสริมต่อไปอีก
"ฉันที่เป็นต้นเหตุจึงอาสาเชื่อมต่อข้อมูลของเจ้าหญิงเข้ากับตัวเองค่ะ! ฉันจึงสูญเสียพลังง่ายเพราะต้องเป็นhostให้กับเจ้าหญิง(เลยเป็นสาเหตุต้องนอนหลับเสมอ) ในที่สุดก็สามารถช่วยเจ้าหญิงได้สำเร็จแต่แทนที่เธอจะโกรธ เธอกลับขอบคุณในสิ่งที่ฉันทำลงไปและยังยกตำแหน่งเจ้าหญิงให้ฉันอีก เธอบอกว่าในเมื่อไม่สามารถใช้ตราสุริยะได้อีกต่อไปจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะปกครองฟาเลน่าแถมยังมีสภาพเป็นอย่างนี้ แล้วก็จากฟาเลน่าไปเพื่อไปผจญภัยอย่างอิสระอย่างที่เธอต้องการ และตามหาคนที่จะช่วยเหลือเธอได้และพามาที่ฟาเลน่าแห่งนี้" น้องป.เล่าไปร้องไห้ขี้มูกยืดไปจนยูเบอร์ต้องเอากระดาษมานั่งซับให้ สงสัยเนื้อเรื่องดราม่าเกินกว่าเด็กอายุ14จะรับไหว
- เนื่องจากตัวเจ้าหญิงเกิดจากข้อมูลสามชนิดเชื่อมต่อกันแบบลวกๆข้อมูลจึงไม่มีความเสถียร พอมาเจอไอเทมพิลึกที่หลอดเอามาปาใส่ เลยทำให้เจ้าหญิงข้อมูลส่วนความจำเสีหายจนความจำเสื่อมและกลายมาเป็นน้องเศษไม้นั่นเอง น้องเศษไม้ซึ่งได้รับพลังจากเกทรูนซีกซึ่งเชื่อมต่อกับมิติแห่งความว่างเปล่าที่มีปีศาจนับแสน จึงเป็นที่ต้องตาของโคลวิสที่สัมผัสได้ถึงพลังนั้นเลยโดนตามล่า แต่ก็หนีเอาตัวรอดมาได้เพราะพลังที่ได้มาจากร่างกายใหม่ที่เป็นอวตารของตราและฝีมือในการต่อสู้ซึ่งได้มาจากข้อมูลของป.ที่เป็นองค์รักษ์ แล้วเธอก็หนีมาถึงโทรันและได้พบเจอกับหลอดในที่สุด...เป็นอันจบความกาลก่อน
"ฮือๆๆ เศร้าจังคร้าาบ นี่ใช่ฟิคนรกแน่เหรอเนี่ย" ทุกคนในห้องน้ำฟังแล้วน้ำตาไหลโจ้กจนท่วมห้องน้ำ
"เอาล่ะ รีบช่วยหล่อนก่อนเถอะก่อนที่จะไม่ทันการ" ชีริวหันไปมองน้องป.
"ได้เวลาที่ฉันจะได้ไถ่โทษแล้วสินะค่ะ" น้องป.หันไปมองหน้าหลอดก่อน...เป็นครั้งสุดท้าย
จากนั้นน้องป.ก็ใช้สกิลแบ่งปันขั้นสูงสุดกับเศษไม้ ร่างของน้องเศษไม้ที่สิ้นลมแตกสลายกลายเป็นข้อมูลเล็กๆไหลเข้าสู่ร่างกายของน้องป. จากนั้นชีริวก็หันไปพูดกับหลอด
"ทำใจไว้ซะหนูหลอดเอ๋ย! ไม่ว่าที่จะปรากฎอยู่ตรงหน้าเธอจะเป็นใครก็ตาม แต่นี่คือความจริงในตอนนี้ซึ่งเป็นทางเดียวที่จะช่วยชีวิตของเศษไม้ไว้ได้ นั่นคือการรวมข้อมูลของพวกเขาสองคนเข้าด้วยกัน"
- มันเป็นชะตากรรม...
--Shiryu 11:20, 23 พฤศจิกายน 2007 (ICT)
"เดี๋ยวสิลุง! แล้วอีกคนหนึ่งจะเป็นยังไงล่ะ!?"
"(ใครลุงเอ็งวะสาดดดด) เมื่อข้อมูลรวมเป็นหนึ่งเดียวในร่างเดียว จะเหลือเพียงล็อกอินเดียวเท่านั้น อีกคนหนึ่งจะออกจากระบบไปและกลับไปสู่ชีวิตจริง" พอฟังชีริวอธิบายหลอดก็ตกใจที่ได้ยินแบบนั้น นั่นหมายความว่าข้อมูลของน้องเศษไม้จะหายไปตลอดกาล แม้จะช่วยชีวิตของเธอไว้ได้ แต่หลอดก็จะไม่ได้พบกับน้องเศษไม้อีกต่อไปแล้ว
แสงสว่างเจิดจ้าด้วยพลังชีวิตมากมายมหาศาลทั้งหมดของผู้เล่นทั้งสอง น้องป.จับข้อมูลน้องเศษไม้ขึ้นมารวมเป็นกลุ่มก้อนเหมือนออร์บบรรจุรูนยังไงยังงั้น หลอดสังเกตเห็นน้องป.มองมายังตัวเองด้วยสีหน้าแปลกๆ ชีริวเห็นว่าสมควรแก่เวลาจึงเล่าเรื่องจริงที่เกี่ยวกับหลอดริโอวและน้องป.ให้ทุกคนฟัง
สายฝนกระหน่ำลงสู่พื้นดินราวกับตลาดหุ้นยุครัฐบาลขิงแก่ที่ต่ำต้อยลงเช้าเย็น ทำเอาผู้ถือหุ้นพากันเจ๊งระงมต้องไปขายเต้าฮวย เด็กหนุ่มหัวล้านคนหนึ่งเขยิบเข้ามาใกล้ถังขยะเพื่อคุ้ยดูว่ามีอะไรที่เขาพอจะกินได้บ้าง พลันก็คิดถึงพ่อ
"ผมเกิดมาทำไมครับพ่อ.....?"
ตอนนั้นพ่อตอบกับเขาด้วยสีหน้ามั่นคงว่า "จริงๆพ่อก็ไม่ได้ตั้งใจทำแกขึ้นมาหรอกนะ"
"บัดซบจริงๆเลยครับ คิดว่าพ่อจะตอบว่าผมเกิดมาเพื่อเป็นเท็นไคอะไรแบบนี้ซะอีก"
"ไม่หรอก อย่างน้อยเจ้าก็สืบทอดความภาคภูมิใจไปจากพ่อ นั่นคือหัวล้านๆนั่นยังไงล่ะ"
....
ชีริวเล่าไปได้ไม่ทันจะเข้าเรื่องก็โดนหลอดเตะกองลงไป "ลุงครับ ทำไมมันคุ้นๆเหมือนเอาฟิคที่ผมเขียนในบล็อกมาดัดแปลงให้เสื่อมถอยแบบนี้ล่ะครับ -___-"
"อย่าเพิ่งขัดสิหลอด ให้ลุงแกเล่าให้จบ!"
"ใช่ นี่เป็นคีย์สำคัญของเรื่องเชียวนะ!"
เพื่อนๆพากันบอกให้ชีริวรีบๆเล่าต่อ จริงๆเพราะพวกเขาอยากฟังฟิคนรกซ้อนฟิคนรกนั่้นเอง ส่วนหลอดโดนจับไปมัดมือมัดเท้ามัดปาก ห้ามขัดคอ -*-
เงาเล็กๆร่างหนึ่งโผล่มาจากซอกตึก พอมันก้าวออกมาก็พบว่าเป็นโครงกระดูกแมวที่สการ์เล็ตมูนลงอาคมไว้นั่นเอง มันร้องว่า "จงโหวตโจวี่.... จงโหวตโจวี่....." เป็นแมวที่ถูกใช้เป็นลำโพงกระจายเสียงให้โจวี่จนหมดอายุขัยของมัน อา ช่างน่ากลัวยิ่งนัก แม้ว่าโหวตตัวละครจะจบไปหนึ่งชาติแล้วคำสาปก็ยังไม่คลายลง
มีกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาหยุดลงตรงแทบเท้าเขา เขาจึงหยิบมันขึ้นมาเช็ดตรูด แต่พอเอามาดูก็พบว่าเป็นประกาศจับนาโนแตกของประเทศหมู่เกาะ เมื่อคิดว่าเมื่อครู่นี้ใบหน้าของนาโนแตกได้มาแนบกับก้นของเขาแล้วหลอดก็รู้สึกขนลุกจนตัวสั่นเทา ก้นสั่นระริกๆ -3-
"อู้อี้ อู้ๆอี้ๆอะอังๆไอ้ไอ้" หลอดที่โดนมัดปากอยู่พยายามประท้วง
"อา.... ชีวิตจริงของหลอดช่างเศร้าบัดซบจริงๆ มิน่าล่ะพอเข้ามาในเกมมันจึงเป็นเด็กเปรตได้เยี่ยงนี้" ฮิกะอิจิเอาผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความสมเพชพระเอกฟิคนรก
"ชีวิตจริงที่หนีมาเพื่อเข้าเกมที่โหดร้ายแบบนี้น่ะ แสดงว่ามันต้องโหดร้ายยิ่งกว่าที่เราเห็นในเกมหลายเท่าจริงไหม" ชีริวอธิบายพยายามขอความเป็นธรรมให้เกมของพวกมัน
เด็กหนุ่มพยายามพยุงตัวลุกขึ้น ยามนี้เมฆได้บดบังแสงจันทร์ไม่ให้สะท้อนกับหัวล้านๆของเขา จึงเหมาะที่จะเดินทางโดยไม่ถูกตามล่า แต่แล้วเสียงกระดูกแมวตัวเมื่อกี้ก็ดังไล่หลังมา
"โจวี่ บูชา! บูชา! บูชา! บูชา! บูชา! บูชา! บูชา! บูชา! บูชา! บูชา! "
"อ้ายห่า! ชาวบ้านตื่นหมด!"
เขารีบวิ่งหนีมาไม่คิดชีวิตทั้งที่เรี่ยวแรงเหลือน้อยเต็มทน
อาห์ การเดินทางที่ยาวนานกำลังจะจบสิ้นลงเพราะลำโพงแมวตัวนี้งั้นหรือเนี่ย พอคิดถึงจุดจบนี้แล้วเขารู้สึกเศร้ากับชีวิตที่ผ่านมา 14 ปีของตัวเองแบบไร้คนโอบอุ้ม แต่แล้วเสียงแมวก็เงียบลง
พอหันกลับไปก็เห็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักยืนอยู่ "อย่าห่วงเลยเราไม่ทำร้ายเธอหรอก"
เธอคือน้องป.
ที่มุมปากของเธอมีขนแมว....
ชีริวโดนตบกบาลสลบไปเพราะอาร์คโซลทนฟิคโลกันต์ไม่ไหว -*-
"มาเข้าเรื่องกันจริงๆซะที หลอด ริโอวรู้จักกับน้องป.มาหลายปี ทั้งสองคนเติบโตมาในชนบทที่มีแต่ทุ่งหญ้าและสายลม น่าเศร้าที่การดำเนินเกมทำให้ความทรงจำของโลกแห่งความจริงๆค่อยๆลบเลือนไป สิ่งที่หมอนั่นจำแม่นที่สุดก็คือเพลงที่เธอชอบร้อง ถ้าน้องป.ร้องเพลงนั้นอีกครั้งความทรงจำของหลอดก็จะกลับคืนมา"
อาร์คโซลเล่ารวดเดียวจบภายในสองบรรทัด ทำเอาเหล่าคนที่เข้ามานั่งฟังพากันประท้วง เนื่องจากพวกเขาต้องการเนื้อเรื่องสารเลวมากกว่าเนื้อหาสาระ อาร์คโซลรู้เข้าก็ลงไปดิ้นพราดๆ "อ้ายพวกเดียรถีย์ชอบตอบแต่กระทู้ดัก หนูจะฟ้องโคนาเม้ง จาฟ้องๆๆๆๆ >-<"
แล้วหลอดก็นึกเรื่องของน้องป.ออก "นึกออกแล้วววววว เธอคือยัยคนที่กินแมวตั้วนั้นเข้าไป!!!!!"
(วิชาฟังจับใจความได้เกรด 1) หลอดโดนอาร์คโซลตบกบาลลงไปกองรวมกับชีริว น้องป.หัวเราะสะใจแล้วก็ถ่ายโอนข้อมูลต่อไป
"ก่อนท่านหลอดจะมาถึงที่นี่เธอพูดชื่อของท่านตลอดเวลา..." ยูเบอร์ปูดความหลังให้หลอดฟังมั่ง
"?"
"ในสมุดบันทึกที่ท่านป.เก็บไว้กับตัวเสมอส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของท่านหลอด ภาพของท่านหลอด โครงการไปเที่ยวกับท่านหลอด ของโปรดของท่านหลอด วีรกรรมของท่านหลอด...."
"อะจิงดิ!?"
"พอเข้ามาในซุยโคยูนิเวิร์สเธอมีเพื่อนมากมาย แต่ถึงยังงั้นเธอก็รอการมาของท่านมาตลอด....ข้าก็เพิ่งจะเข้าใจสาเหตุวันนี้แหละ"
"........."
"อ้อ อย่าไปบอกท่านป.นะว่าข้าแอบอ่านไดอารี่น่ะ" <<สายไปแล้วยูเบอร์เอ๊ย
- "หลอด ริโอว...."
- "ชั้นดีใจที่ได้พบเธอในที่สุดนะ"
- "แต่พอเห็นแววตาที่เธอมองเศษไม้แล้วก็เข้าใจว่าพวกเธอผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมาย มากซะจนความทรงจำของชั้นเทียบแล้วแทบไม่มีค่าอะไรเลย"
- "พอคิดแบบนั้นถึงเริ่มรู้สึกว่าเราควรอยู่ที่นี่หรือเปล่านะ"
- "วันที่เธอบอกว่าชอบเพลงของชั้นน่ะ ชั้นดีใจมากขนาดไหนรู้มั้ย?"
- "วันที่เธอยอมให้ชั้นลอกการบ้านน่ะ ชั้นมีความสุขขนาดไหนรู้มั้ย?"
- "วันที่แย่งขยะไปจากมือเธอน่ะ ชั้นสนุกขนาดไหนรู้มั้ย?" (เอ่อ ยิ่งนึกยิ่งไม่ซึ้งแล้วครับน้อง)
- "พอรู้ว่าเธอตามชั้นเข้ามาที่นี่ ชั้นดีใจมากนะ"
- "แค่นั้นก็มากเกินพอสำหรับชั้นแล้วหละ ขอบใจสำหรับทุกๆอย่าง...."
- "ขอให้มีความสุขนะ...."
"!!!"
หลอดรีบวิ่งเข้ามาคว้าก้อนข้อมูลของน้องเศษไม้ออกจากมือน้องป.ทันที
"จะทำอะไรน่ะ!? คิดจะลบข้อมูลของตัวเองแล้วให้น้องเศษไม้กลับมาแทนยังงั้นเหรอ?"
น้องป.ตอบไม่ถูกเพราะตั้งใจจะทำแบบที่หลอดว่าจริงๆ แต่ก็พยายามแย่งข้อมูลน้องเศษไม้คืนมา ทำให้ทั้งสองต้องสู้รบกันเหมือนตอนน้องป.วิ่งมาแย่งถุงขยะหลอดในกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์ ("เห็นชั้นเป็นถุงขยะรึไงย้า~!!" ....จิตสำนึกของน้องเศษไม้โวยวายมาแต่ไกล)
"ลุงๆ GM ...ไม่มีทางช่วยให้ได้ทั้งสองคนจริงๆเหรอครับ!!"
โอ้วววว ที่แท้หลอด......มันก็จับปลาสองมือ สอง GM เลยรุมกระทืบด้วยความหมั่นไส้ เพราะ GM ยังหาแฟนไม่ได้เลย ก่อนจะตอบสั้นๆว่า "ไม่มีทาง!"
"อะไรกันนักกันหนาเล่าหลอด....ยังไงเราก็ได้กลับไปเจอกันในโลกแห่งความจริงอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?" น้องป.พูดทั้งที่โดนลูกหลงถูกกระทืบไปอีกคน
"แต่มัน....."
หลอดนึกคำพูดไม่ออกเหมือนกัน แล้วฉากรอบด้านก็กลายเป็นทุ่งกว้างที่บ้านเกิดของทั้งคู่ยามค่ำคืน
"นี่มันอะไรกัน?"
"สกิลแบ่งปันครั้งสุดท้าย....ชั้นแบ่งภาพที่จินตนาการอยู่ในหัวตลอดเวลาให้เธอครึ่งหนึ่ง"
ลมเย็นพัดพาเสียงกระดิ่งแว่วมาทำให้หลอดเริ่มคิดถึงบ้านเกิด นานมากแล้วที่เขาไม่ได้กลับมาที่นี่ ลมเย็นๆตอนกลางคืนกับแสงจันทร์ให้บรรยากาศดียิ่งนัก เที่ยวเมืองระยองกันเถอะพวกเรา
"เวนเอเวอร์ แซง มายซอง~" แล้วน้องป.ก็ร้องเพลงทำลายบรรยากาศ เสียงเหมือนเด็กม.ต้น (ก็ม.ต้นนี่เพ่) เป็นเพลง Eyes on Me เพลงโปรดของหลอด แล้วน้องป.ก็ยื่นมือมา "มาเต้นรำกัน เหมือนที่คนอื่นๆเต้นที่ลานกว้างของโรงเรียนเรา"
หลอดยังงงไม่หาย แถมไม่อยากโชว์เสตปเต้นเทพเพราะกลัวแมวมองมาดึงตัว
"ถ้าเธอไม่ยอมเต้นกับเรา เราจะถือว่าเธอรักเรา" น้องป.ใช้คำขู่ที่หลอดเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง (สงสัยในกระทู้ DZ) ขณะทั้งคู่เต้นรำเหมือนฉากเต้นรำใน FFVIII ที่หลอดชอบนักหนา (จัดขึ้นเพื่อเซอร์วิซหลอดโดยเฉพาะ) น้องป.ก็พูดขึ้น
"ขอโทษที่คงไม่ได้ไปร่วมพิธีฉลองประเทศใหม่ของเธอนะ แต่ก็คงต้องยกให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหญิงตัวจริงแล้วหละ"
"นั่นสิ" หลอดตอบสั้นๆ จริงๆมันลืมไปแล้วต่างหากว่ามาที่ฟาเลน่านี่ทำไม
"อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของเธองั้นเหรอ?"
"ความเป็นจริงละมั้ง"
"ตื๊ด~!! สำหรับชั้น ความทรงจำต่างหากล่ะสำคัญที่สุด"
"ทำไมคิดงั้นล่ะ?"
"เหมือนที่เคนชินเคยพูดไว้... เพลงดาบช่วยคนเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน เพลงดาบฆ่าคนคือเรื่องจริง แต่ถ้าความจริงมันโหดร้ายเช่นนั้นข้าก็ยินดีที่จะจมอยู่กับความฝันตลอดไป" น้องป.ไปยกตัวอย่างการ์ตูนโชเน็นจัมป์มาทำลายบรรยากาศทำไมไม่รู้
"แล้ว...."
"ถึงจะระยะสั้น แต่ถ้ามันเป็นความทรงจำที่สวยงามก็อยู่กับมันให้นานที่สุดนะหลอด .....ดูแลเธอให้ดีๆล่ะ"
หลอดเข้าใจที่น้องป.พูดดีจึงพยักหน้ารับ
"ลาก่อนนะ...."
"ไม่ใช่ลาก่อน! 'แล้วพบกันในโลกแห่งความเป็นจริงนะ' ต่างหาก"
พอเห็นว่าหลอดพูดถูกอีกแล้วน้องป.ก็ยิ้มแล้วเดินหายไปกับแสงสีขาว ช่างเหมือนชะตากรรมของโซระกับนามิเนะเหมือนคนเขียนจงใจ (รูปตัวละครเหมือนกันอีกตะหาก) แล้วหลอดก็ตื่นขึ้นท่ามกลางสายตามุงดูอย่างริษยาของเพื่อนๆ
"ยินดีต้อนรับกลับมานะ"
หลอดนึกว่าเพื่อนๆพูดกับเขา จริงๆเพื่อนๆพูดกับสาวน้อยคนที่อยู่ข้างๆเขา....น้องเศษไม้ต่างหาก เธอกลับมามีสภาพสมบูรณ์อีกครั้ง แม้จะสูญเสียพลังของเกทรูนไป แต่ก็ได้ความทรงจำและข้อมูลทั้งหมดกลับมาครบถ้วน น้องเศษไม้พยุงให้หลอดลุกขึ้นด้วยแววตาเศร้าสร้อยเพราะรู้ว่าหลอดต้องแยกกับน้องป.ในเกมส์นี้อย่างถาวรแล้ว "ชั้น...." แต่น้องเศษไม้ยังไม่ทันพูดอะไรหลอดก็เข้ากอด (เฮ้ยๆ)
"อย่าหนีไปไหนอีกล่ะ ชั้นจะไม่ยอมให้เธอจากไปไหนอีกแล้ว" เพราะผ่านเรื่องราวด้วยกันมามากมายแถมต้องการที่จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับน้องป.ทำให้หลอดสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ยอมเสียน้องเศษไม้ไปอีก
"หลอด..."
เพื่อนๆพากันซาบซึ้งบ้าง อ้วกแตกอ้วกแตนบ้าง
แต่แล้วหลอดก็จับน้องเศษไม้ที่กอดอยู่เยอรมันซูเพล็กซ์ โป๊ก!!!
"ฮ่าๆๆๆ ยัยโง่ ตูจะเอาคืนที่เคยเล่นงานตูให้หมดทั้งต้นทั้งดอก อย่าเพิ่งตายไปซะก่อนล่ะ" หลอดอวดอุตริด้วยความสามารถในการต่อสู้ที่สูงขึ้นมากจึงหือกับน้องเศษไม้ได้อย่างเต็มภาคภูมิ โพล๊ะ!! ...ซะเมื่อไหร่ หลอดโดนตบกบาลนอนจมกองเลือดไปอีกแล้ว
"ยินดีต้อนรับกลับมาครับองค์หญิง" ยูเบอร์เดินเข้ามาถวายความเคารพน้องเศษไม้
"ท่านยูเบอร์...." หลอดเข้าใจดีว่ายูเบอร์ผูกพันกับน้องป.มากขนาดไหน แต่ยูเบอร์รู้ดีว่าเขาควรทำหน้าที่องครักษ์ขององค์หญิงแห่งฟาเลน่าต่อไป ซึ่งน้องป.เองก็คงยินดี
แล้วทุกคนก็คำนับลงพร้อมกัน
"เอ่อ....ตอนน้องป.เป็นองค์หญิงไม่เห็นมีใครนับถือเลย ตบกบาลกันเฉย" พอหลอดพูดขึ้นทุกคนก็นึกขึ้นได้ เพราะมัวแต่ยึดกับคำว่าองค์หญิงนั่นแหละ และแล้วระดับความสัมพันธ์ก็กลับมา (ต่ำถ่อย) แบบเดิม
"ดีใจด้วยนะที่ปลอดภัย หมดหน้าที่เราซะที" ชีริวพูดกับน้องเศษไม้ (รอดโดนไล่ออกแล้วตู)
"ขอบคุณที่ช่วยดูแลมาตลอดนะคะ"
"แต่เสียใจด้วยนะที่เราคงช่วยพวกเธอต่อจากนี้ไม่ได้ เพราะไม่งั้นจะก้าวก่ายการเล่นเกมส์มากเกินไป หน้าที่เราก็แค่ทำให้ข้อมูลเธอกลับมาอย่างปลอดภัยเท่านั้น" อาร์คโซลเสริม
"ไม่เป็นไรหรอกลุง! ไว้ใจผมกับเพื่อนๆเถอะ" หลอดทำตัวสมเป็นฮีโร่.....ทำตัวแบบมั่นเกินฝีมือตัวเองอยู่ตลอดเวลา เล่นเป็นไอ้พวกนี้แล้วเหนื่อยชิบเป๋ง
"พวกนีเธอร์เกทยังพอว่า แต่เราจะรับมือโซลเยอร์ยังไงดีล่ะ?" พอเหตุการณ์กลับมาปกติ ซีกูลด์ก็เริ่มประเด็นเครียด
"อ้อ โซลเยอร์ถอนตัวออกจากโซลฟาเลน่าไปแล้วน่ะ เหมือนว่าพวกนั้นบรรลุเป้าหมายของตัวเองก็เลยรามือกลับไปแล้ว" พอได้ยินอาร์คโซลพูดแบบนั้นทุกคนก็ดีใจกระโดดโลดเต้น ไม่มีใครนึกต่อว่าเป้าหมายของโซลเยอร์มันคืออะไร
"ดีแซดเองก็ยินดีเพราะได้ดำเนินการตามแผนและใช้ฝีมือของโซลเยอร์ได้ตามที่หวังแล้ว พวกนั้นกำลังจะดำเนินแผนการต่อขั้นที่สอง ซึ่ง..." ก่อนอาร์คโซลจะสปอยล์มากกว่านี้ชีริวก็จับรวบหัวรวบหาง บินกลับไป ทิ้งพวกหลอดไว้ในห้องน้ำ......
--FLOW 23:51, 23 พฤศจิกายน 2007 (ICT)
"อ่านข้างบนเห็นบอกว่าพูดถึงแผนที่สองมันคืออะไรกันเรอะ!" หลอดถามสปอย
"ถ้าเดาไม่ผิดดีแซดคงต้องการซันรูนแน่" น้องเศษไม้พอความจำกลับมาก็ทำหน้าที่เป็นตัวดำเนินเรื่อง
"จะเอาไปทำไมล่ะนั่น ไอ้ตราหายนะประวัติโชกโชนฆ่ากันล้างตระกูลยังกะมรดกคดีห้างทองแบบนั้น แถมมันยังมีบั๊กร้ายแรงอยู่ด้วยไม่ใช่เรอะ" หลอดถามด้วยความสงสัย
"เขาคงคิดว่าที่ตราทำลายฟาเลน่าเพราะผู้ถือครองไม่เหมาะสม หมอนั่นต้อง คิดว่าตัวเองคงเป็นเด็กที่ถูกเลือกไม่เหมือนเจ้าหญิง จึงคิดจะใช้พลังของตราปกครองประเทศและรักษาความสงบสุขของฟาเลน่านี้แทนราชวงศ์ มันเป็นความผิดของข้าเองที่ไปเอาดิจิม่อนมาออกอากาศที่นี่" ยูเบอร์ที่เป็นตัวการเรื่องเอาดิจิมอนมาแพร่ภาพจึงโดนทุกคนอัดเพื่อแสดงความรับผิดชอบ...
"งั้นเราก็ต้องรีบแล้วก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ ตอนนี้ตรามันอยู่ที่ไหน!"
"ตราถูกผนึกไว้บนภูเขาอาชวาล ต้องใช้ไอเทมมงกุฎราชินีที่ระบบสร้างขึ้นมาใช้ปกครองฟาเลน่าแทนตราในการเข้าไป(มักง่ายจริงๆ)"
"เอ่อ ....แต่สองตอนที่แล้วรู้สึกว่าเราจะทุบมันทิ้งไปแล้วไม่ใช่เรอะ" เรวานหยิบซากมงกุฎราชินีออกมา
"ก็ซ่อมสิ! เอากาวตราช้างมา" หลอดโชว์ความสามารถวิชาศิลปะขั้นไมเคิลแองเจลโล่ที่เรียนมาจากในห้องซ่อมมงกุฎขึ้นมาใหม่
"ไอ้หลอดซื่อบื้อเอ๊ย! นั่นมันของปลอมแล้ว! ของจริงทำด้วยทองคำแท้จากาฬทวีปที่ไหนจะทุบให้แตกกันได้ง่ายๆ" น้องเศษไม้ปามงกุฎผลงานศิลปะที่หลอดอุตส่าห์นั่งทำทิ้งถังขยะแบบไม่ใยดี
"บัดซบ เจ้าดีแซดต้องมาแอบสับเปลี่ยนไปหลังจากที่แข่งประลองจบตอนนั้นแน่ๆ" ยูเบอร์กำหมัดด้วยความแค้น
"จบกันแบบนี้ก็ไม่มีใครหยุดยั้งหมอนั่นได้แล้วน่ะสิ"
"ยังมีวิธีเข้าไปอยู่อีกวิธีหนึ่ง นั่นก็คือใช้พลังของตราอรุณ(Dawn Rune)กับตราสนทยา(Twilight Rune)ทำลายผนึกเขตแดนเข้าไป" น้องเศษไม้พูด หลังจากความจำคืนมาก็เป็นไกด์ไลน์ชั้นเยี่ยมประจำแชปเตอร์นี้ไปเลย
"แบบนั้นก็แย่น่ะสิ ตราอรุณของเราโดนขโมยไป ต้องทำเควสจับขโมยซึ่งว่ากันว่ายากมากเสียด้วย" ยูเบอร์สีหน้าวิตก ความหวังหนึ่งเดียวโดนคนเขียนกลั่นแกล้งจนพังทลายสิ้น
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกนาย เราขโมยมาเองแหละแหะๆๆๆ" ที่แท้ตัวการก็คือเจ้าเรวานนี่เอง...สมกับเป็นตระกูลแบโรวส์จริงๆ เลยโดนน้องเศษไม้กับยูเบอร์กระทืบไส้แตก
หลังจากโดนเหยียบจนเละเรวานก็หยิบรูปปั้นที่ผนึกตราอรุณไว้ออกมาจากตู้เสื้อผ้าตู้เซฟประจำกาย พอตราออกมาก็ส่งแสงแสบตา(เพราะโคนาเม้งแอบอู้ไม่ทำcg) ก่อนที่จะวิ่งไปสถิตย์ที่ดาบสั้นแห่งนภาที่มือขวาของหลอด เสียงจากระบบดังขึ้น โอ้วววววววว เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน
- การเปลี่ยนสภาพอาวุธเสร็จสิ้น ผู้เล่นหลอดริโอวได้รับพลองสั้นนภา
"อาวุธอัพเกรดอีกแล้วเรอะ แต่ไหงคราวนี้มันดูเกรดต่ำลงหว่าทั้งๆที่ได้ตราระดับสูงมาฝังไว้แท้ๆ" หลอดพินิจดูที่พลองสั้นมีกลไกแปลกๆด้วย แล้วยังมีคุณสมบัติใหม่ๆเพิ่มขึ้นมาด้วยแต่ขี้เกียจอ่าน ช่างมันเถอะสงสัยค่อยโพสถามคนแต่งเอา (เด็กดีอย่าเลียนแบบมันเด็ดขาด)
"ถ้าได้ตราสนธยาจากวังตะวันตกมาผนึกลงในดาบอีกข้าง อาวุธของนายคงจะกลายเป็นนุนจักรแบบองค์ชายล่ะมั้ง" น้องเศษไม้เดาจากที่ผ่านๆมา หลอดมักจะอัพเกรดอาวุธไปตามตัวเอกที่อยู่ในแอเรียนั้นๆ...สักวันคงได้อาวุธออริจินอลของตัวเอง
"ถ้างั้นก็อย่ารีรอเลย รีบไปวังตะวันตกกันเถอะ" หลอดที่เริ่มมีความมั่นใจในตัวขึ้นมาบ้าง หลังจากเป็นลูกไล่ในแชปเตอร์นี้มาทั้งเรื่อง ในที่สุดก็ได้เด่นซักกะที
"เตรียมตัวให้ดีๆล่ะ ดีแซดเองก็ไม่ได้โง่จนคิดไม่ถึงวิธีนี้ ตอนนี้คงส่งคนไปดักจู่โจมที่วังตะวันตกแล้วแน่"
"นี่ๆเดี๋ยวก่อนสิ ยังไม่ได้ใช้ห้องน้ำเราเลยนะ แบบนี้ฉันก็ไม่มีบทอีกแล้วน่ะสิ" เรนนี่ประท้วง เธอเป็นสมาชิกขาประจำแท้ๆ ทำไมเธอทำกับช้านนด้ายยย~~ (T__T)
"เอางี้เจ๊ ถ้าเจ๊อยากมีบทก็มาเปิดกิจการในฐานผมซะ" หลอดได้โอกาสก็รีบหาพวกเพิ่มทันที ยังไม่รู้เลยฐานทัพเป็นยังไงเร่ร่อนไปมาไร้จุดหมายชัดๆคนแต่งยังคิดไม่ออกซักกะตัวอักษร
"ได้ๆๆๆ" เรนนี่ joined SoD ทันที! ได้มาง่ายเกินคาดสุดๆ
เมื่อได้เรนนี่เป็นพวกแล้วทุกคนจึงนั่งก๊อดเบิร์ดดำน้ำออกมาจากเรือ (ตกลงเข้ามาในนี้ทำม๊าาย)แล้วมุ่งหน้าไปวังตะวันตกเพื่อเอาตราสนธยากัน
--Shiryu 03:52, 25 พฤศจิกายน 2007 (ICT)
"แล้วเราจะเตรียมการรับมือก็อดวินยังไงดีนะ?"
"ข้าพอจะเดาได้ว่าพวกนั้นจะมาไม้ไหน....ลองแผนนี้ดูไหมล่ะ...." ยูเบอร์ที่รับมือกระทู้ดักได้ดี...(ที่สุดในกลุ่มนี้)... เริ่มออกหัวคิดวางแผน แล้วทั้งหมดก็เดินทางมายังวังตะวันตก
หลอดที่เอาเรือก็อดเบิร์ดไปโมจนแล่นข้ามระหว่างเกาะภาคสี่ได้ภายในห้าวินาที เดินทางมาถึงวังตะวันตกภายในบรรทัดเดียว
"ส่งทไวไลท์มา ฮ่าๆๆๆ" เข้าวังมาได้ก็หลอดเอานิสัยใครมาใช้ไม่รู้ (สงสัยเอลวาน่า) ...ผัวะ!! (โดนอัด) "เบาๆหน่อยสิยะ เรามาฉกของๆเขานะ" น้องเศษไม้ท่าทางจะลืมไปแล้วว่าเป็นองค์หญิงเลยทำตัวเป็นหัวขโมย แต่พวกนีเธอร์เกทประสาทไวก็โผล่มายั้วเยี้ยไปหมด
"กี๊ๆๆๆ"
"สวะไม่เลิก ...มันจะโผล่มาให้เราอัพเลเวลทำไมเนี้ย?" หลอดเอาพลองสั้น (มันเป็นไงฟะ?) ฟันใส่นีเธอร์เกทแต่ระยะโจมตีไม่คุ้นไปหน่อยเลยเอื้อมไม่ถึง "บัดซบ!! นี่มันอาวุธกากนี่หว่า!? ข้าจะร้องเรียนในกระทู้วิกิว่าข้าถูกตัดกำลัง!!"
ขณะหลอดโวยวายเพื่อนๆก็เก็บพวกนีเธอร์เกทได้เป็นสิบๆ นักฆ่าที่เหลือกรูเข้ามารุมหลอดทันที
ผัวะ!!
แต่ก็โดนกาละมังสอยร่วงไป "วะฮ่าฮ่า .....อย่าลืมว่าข้ายังมีของดีอยู่กับตัว" หลอดชนะแล้วควงกาละมังสะพายหลังอย่าง(ที่ตัวเองคิดว่า)เท่
"กาละมังเราแจ๋วไปเลยใช่มะล่า หลอด!!" พอเห็นกาละมังเริ่มมีประโยชน์เป็นรูปธรรมกราดิอุสก็ดีใจ
"มันยอดเยี่ยมมาก!"
"งั้นเราตีให้อีกอันนึง ..." โป๊งๆๆๆๆๆ
"............" หลอดพูดไม่ออก ตอนนี้เขาได้กาละมังเลเวล 13 มาประกอบกับแขนทั้งสองข้าง ดูแล้วกระหังชัดๆ!!
"ความสามารถลับของกาละมังนี้.....ใส่แล้วบินได้!!!"
หลอดลองกระพือปีกกระหังดูตามที่กราดิอุสบอก แล้วเขาก็ลอยขึ้นๆ.... "โอ้ววว มันยอดเยี่ยมมาก!!"
"แบบนี้เราบินไปเทือกเขาอาชวาลทั้งยังงี้เลยสิ!!"
"นั่นสิ พวกเราไปกันเลย!!!" หลอดกระพือปีกลอยออกจากวังตะวันตกอย่างสง่างาม
"ยิงมันให้ร่วงลงมาซะ!"
สิ้นคำสั่งน้องเศษไม้ ซีกูลด์ก็เอาพันนิชเมนท์ยิงหลอดตกลงมาอย่างโหด
"ปัญญาอ่อนไปแล้วแก๊~ ไม่มีรูนจะเข้าไปได้ไงวะคะ ไปฉกรูนมาแล้วไสหัวออกจากที่นี่กันได้แล้ว!!"
แล้วหลอดก็เข้าไปในวิหารที่เก็บรูนอยู่ แต่ก็ไม่พบอะไร "นี่มัน...ดัก!!"
"ของตายอยู่แล้ว วังตะวันตกอยู่ในการดูแลของก็อดวิน เราต้องการซันรูน แล้วเราจะปล่อยทไวไลท์ไว้ทำแพะอะไร" เสียงของดีแซดพูดลงมาจากเรือเหาะที่ลอยผ่านเหนือฟากฟ้าวังตะวันตก "เราเตรียมของไว้ต้อนรับพวกท่านด้วย"
แล้วรั้วเหล็กก็งอกขึ้นมากักตัวพวกหลอดทั้งหมดไม่ให้สามารถหนีออกจากวังตะวันตกได้ ก่อนดีแซดจะยิงจรวดไฟลงมาถล่มวังแหลกไปกับพวกหลอด
"ฮ่าๆๆๆๆ เกมส์โอเวอร์ไปซะให้หมด!!"
แล้วดีแซดก็ลอยจากไป......
ตัดมาอีกด้าน พวกหลอดที่ดูอยู่บนก็อดเบิร์ดด้านนอกวังก็โผล่หัวออกมา "พวกมันไปแล้ว โดนหลอกจนได้"
"แต่ดีนะที่ท่านยูเบอร์มองแผนของพวกนั้นออก"
"สกิลของข้าคือสร้างภาพลวงตา ....เราจับชาวบ้านมาปลอมตัวเป็นพวกเรา ให้กราดิอุสตีบวกเพิ่มพลังอาวุธให้สามารถชนะนีเธอร์เกทได้ แล้วบังคับให้เข้าไปในตำหนักตะวันตก และก็เป็นกับดักที่ก็อดวินวางไว้จริงๆ ทีนี้มันก็จะคิดว่าเราตายหมดแล้ว ฮ่าๆๆๆ" ยูเบอร์ภาคภูมิใจในแผนของตัวเองอย่างมาก ไม่ได้คิดเลยว่าเอาชาวบ้านไปให้พวกก็อดวินเชือดทิ้งชัดๆ
"เอาจริงๆถ้าเราไปที่วังตะวันตกตามที่น้องเศษไม้ว่าจริงๆคงเกมส์โอเวอร์ไปแล้วแหงๆ" ซีกูลด์ปาดเหงื่อ
"ข้ารู้ปัญหาของเราในแชปเตอร์นี้แล้ว! ไกด์คนก่อนมีสมองแต่ไม่รู้เรื่องฟาเลน่า ไกด์คนนี้รู้เรื่องฟาเลน่าแต่ไม่มีสมอง!!" หลอดชี้จุดตรงประเด็น จึงถูกน้องเศษไม้สั่งตัดหัว ชัวะ!! เพื่อนๆต้องเอาจิโซชุบขึ้นมา (นี่ชีวิตแกไร้ค่าขนาดนี้เลยเรอะ?)
"ว่าแต่ ทไวไลท์ไปอยู่ที่ไหนกันนะ?"
"มันคงติดไว้กับตัวเอง หรือไม่ก็พรรคพวกของมันคนใดคนหนึ่ง แต่เราจะรู้ได้ไงล่ะ?"
"พวกนั้นต้องจ้างรูนมิสเทรสสาวสวยที่มาเปิดร้านในเลลการ์ให้ติดให้แน่นอน ไปถามเธอกันเถอะ" น้องเศษไม้แนะนำพร้อมบอกทางไปยังเลลการ์
"โฮ่ๆๆๆ มีอะไรกันเหรอคะ ฮิๆๆๆ" จีนเดินเด้งดึ๋งๆ ออกมาจากร้าน
"อาเจ๊ ถามเรื่องคนที่มาจ้างอาเจ๊ติดรูนหน่อยสิ " หลอดถาม
"โฮะๆๆๆๆ ฮิๆๆๆๆ"
"มีคนมาขอให้ติดทไวไลท์ให้มั่งมะช่วงนี้?"
"ฮุฮุฮุฮุฮุ"
"เฮ้ยๆ!! ตอบเป็นภาษาคนได้ไหมวะสาดดดด"
"โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ" ฮิกะอิจิต้องพยายามรั้งไว้ไม่ให้หลอดเอากาละมังฟาดจีน
"ปล่อยข้าจัดการเอง" ฮิกะอิจิออกตัวเอาสกิล all companionship ที่สามารถติดต่อกับสิ่งมีชิวิตได้ทุกชนิด (?) คุยกับจีน
"โฮะๆๆๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"เหอๆๆๆๆๆๆๆ"
"ฮิๆๆๆๆ"
"อืม ข้าเข้าใจละ" ฮิกะหันหน้ามาอธิบายให้หลอดฟัง "เข้าใจได้ไงฟะ สาดดดด" โพล๊ะ! หลอดโดนตบลงไปนอนโทษฐานทำให้เสียเรื่อง
"ก็อดวินติดรูนทไวไลท์ไว้กับรุซโร หัวหน้าหน่วยสังหารของนีเธอร์เกท"
"เฮ่ๆๆ เดี๋ยวสิ! รุซโรคือ.....พี่ชายของกราดิอุสไม่ใช่เหรอ? เขาเดินทางมาจากโทรันนะ จะเป็นพวกนักฆ่าที่ถูกฝึกมาแต่เด็กแบบนีเธอร์เกทได้ไง?" หลอดงงว่าไอ้รุซโรอีกแล้วเรอะ?
"ช่วงนี้บริษัทเริ่มแข่งขันกันเยอะ มัวแต่รับเด็กวงในก็ตามเขาไม่ทันพอดี นีเธอร์เกทเลยเริ่มเปิดรับสมัครคนนอกที่มีฝีมือเข้ามาทำงานด้วยน่ะ" ฮิกะอธิบายเชิงธุรกิจสมแล้วที่มาจากแอมเวย์
"แล้วตอนนี้พวกรุซโรอยู่ที่ไหนพอจะทราบไหมคะ?" น้องเศษไม้เดินไปถามจีน
"ฮุๆๆๆๆ ดึ๋งดั๋งๆ" (มีเอฟเฟคแปลกๆตามหลัง)
"ถ้ารู้ว่าพวกนั้นเคลื่อนไหวยังไงเราจะได้รับมือได้"
"โฮะๆๆๆๆ ดึ๋งๆๆๆๆ บั๊บๆ"
"ได้โปรดเถอะ! เรื่องนี้สำคัญกับฟาเลน่ามากนะ!!"
"ฮิๆๆๆๆๆ แป่วๆ ดึ๋งๆๆๆๆ"
น้องเศษไม้รำคาญเลยจับจีนแก้ผ้าห้อยไว้กับหน้าเรือก็อดเบิร์ดแล้วสั่งทุกคนออกเดินทางต่อไปยังเขาอาชวาลทันที (โหด.... = =)
"ถ้าคาดไว้ไม่ผิด....รุซโรอยู่ที่เขาอาชวาลพร้อมกับพวกก็อดวิน" น้องเศษไม้พูด
"เช่นเดียวกับที่ข้าคิด พวกมันคงตั้งใจจะดวลกับหลอดที่ถือรูนอีกครึ่งเพื่อให้สามารถเข้าไปยังเขาอาชวาลได้" ยูเบอร์พูด
"เดี๋ยวสิ! พวกมันมีมงกุฏก็เข้าไปได้อยู่แล้วไม่ใช่เรอะ?" อันนี้หลอดถาม (นับวันเริ่มขี้เกียจบรรยายเรอะ?)
"ถูกต้อง .....ที่จริงแล้วรุซโรเองก็คงทำหน้า้ที่แค่เก็บรูนทไวไลท์เพื่อไม่ให้ตกไปอยู่ในมือพวกเรา เพราะหมอนั่นคือนักรบที่เก่งที่สุดของฝั่งนั้น แต่ทะเยอทะยานอย่างหมอนั่นคงตั้งใจจะเอารูนทั้งสองซีกแล้วเข้าไปชิงซันรูนซะเองเพื่อครองพลังที่มหาศาลที่สุดในฟาเลน่าแน่ๆ"
"ฮื่อ ถึงจะไม่รู้ว่าดาวน์อยู่กับเรา แต่หมอนั่นรู้ว่าอีกคนที่มีดาวน์รูนจะต้องเดินทางมาที่อาชวาลแน่นอน"
"เห็น GM บอกว่าสาเหตุที่วังสุริยะถูกถล่มก็เพราะรุซโรเป็นคนเปิดทางให้พวกนีเธอร์เกทบุกเข้ามาจน GM รับมือไม่อยู่"
"ฆ่ารุซโรเถอะ" ยูเบอร์ออกความเห็นเริ่มมาคุ
"ข้าเห็นด้วย ถ้ากำจัดหมอนั่นได้ก็จะได้รูนทไวไลท์มาด้วย แล้วเราจะเข้าอาชวาลไปตัดสินกับทูตะและดีแซดได้ด้วย" น้องเศษไม้เห็นด้วย
"ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว! แค่กำจัดหมอนั่นได้ทุกอย่างก็ง่ายขึ้นเยอะ!!" ฮิกะอิจิเห็นด้วยอีกเสียง ตอนนี้ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันแล้ว....ยกเว้นกราดิอุส
"จะต้องฆ่ารุซโรจริงๆนะเหรอ....."
"ทำไมอีกล่ะ? ถ้าไม่งั้นเราก็ไม่มีทางออกอื่นแล้วนะ!?"
"นั่นสิ หมอนั่นก่อเรื่องไว้ขนาดนั้น ไม่งั้นเราคงไม่เป็นแบบนี้หรอก!!"
(จากเรปปัญญาอ่อนเริ่มเครียดขึ้นๆเพราะบรรยากาศแชปเตอร์กดดัน) แล้วกราดิอุสก็เงยหน้ามองเพื่อนๆก่อนพูดเสียงสั่น...
"ชั้นไม่สนใจหรอก ก็เขาเป็นพี่ชายชั้นนี่นา......."
- กราดิอุสออกจากปาร์ตี้
"เฮ้ย!"
"เอาไงดีล่ะหลอด?" น้องเศษไม้ถาม แต่หลอดก็ไม่ตอบอะไร
"ยังไงเราก็ต้องไปที่เขาอาชวาล หมอนั่นต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ" แล้วทั้งหมดก็เดินทางไปยังเขาอาชวาลเพื่อเริ่มต้นศึกสุดท้าย
--FLOW 00:49, 26 พฤศจิกายน 2007 (ICT)
โป๊ก! อยู่ๆหลอดก็โดนทั่งตีดาบทุ่มใส่จมกองเลือด กราดิอุส นั่นเอง.... "นี่กะใจแกจะไม่ตามมาง้อเสียหน่อยเลยเรอะ! ฮือๆงอนแล้ว หนีไปอยู่ในถ้ำคนแคระดีกว่า!"
"อ่า...เอ่อ เอาไงดีเนี่ย" หลอดที่ประสบการง้อสาวไม่เป็น หันไปหาตัวช่วย...เหล่าสหายชายที่ร่วมเดินทางกันมาด้วยนั่นเอง แต่พอเห็นแต่ละคนแล้วก็คอตกเพราะยังโสดสนิทมิตรไร่แห้วกันทุกคน คงไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นได้ (คนแต่งโดนฆ่าตายแหง๋)
"ไม่เป็นไร ซุยพอได้เป็นพวกแล้วไม่มีหนีหายทรยศไปอย่างเกมสงครามคนหล่อหรือสงครามหุ่นกระป๋องง้องแง้งแน่นอน เดี๋ยวก็ตามกลับมาเองแหละ" น้องเศษไม้ช่วยตอบให้ แต่ที่จริงในใจคิดจะกีดกันกราดิอุสออกไปนิดๆ ....แต่ยังไงเมดิเขาก็ไม่อนุญาตให้เอามาเล่นเป็นละครเกาหลีอยู่แล้วนี่เนอะ = =
"อ่าเหยอ เอางั้นก็ได้ค้าบเรารีบตามเจ้าดีแซดไปกันเต๊อะ" สุดท้ายหลอดก็ไม่พ้นโดนจูงจมูกไปโน่นไปนี่จนได้สิน่า (มีเสียงหลอดพูดมา "ผมเป็นพระเอกหนังเกาหลีคับ พระเอกหนังเกาหลีเชื่อคนง่าย")
ทุกคนจึงนั่งก๊อดเบริ์ดเดินทางไปยังลูนัส เพื่อใช้ทางลับเชื่อมต่อเข้าไปยังแดนผนึกในเขาอาชวาล(สปอยภาคห้าไปเรียบร้อย) แต่ก๊อดเบิร์ดขึ้นเขาไม่ได้จึงต้องเดินเท้ากันเลยทิ้งเรนนี่ กับเรวานไว้ที่นี่ เนื่องจากเอาขึ้นไปด้วยคงทำประโยชน์อะไรให้ไม่ได้.... "โถ่ ทรูรูนของผมทำไมมันไร้ประโยชน์แบบนี้" หลอดบ่นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ปกติพระเอกมันควรจะได้รูนดีๆแล้วแท้ๆ
หลังจากทุกคนใช้วิชาลูกเสือสามัญ เนตรนารี และรักษาดินแดน เดินทางไกลไต่เขาขึ้นมาผ่านฉากทางขึ้นเขาซ้ำๆซากๆประหยัดงบของโคนามิ มาจนถึงจุดหมายก็พบว่าลูนัสโดนเผาทำลายเรียบเหมือนกรุงศรีโดนพม่าเข้าตียังไงยังงั้น หลอดเห็นแล้วก็เซ็ง อีกแล้วเหรอเนี่ย...อุตส่าห์ได้เป็นควีนไนท์ แต่งบประมาณแผ่นดินที่คิดจะยักยอกเอาไปเที่ยวปีใหม่ดันต้องเอามาบรูณะบ้านเมืองที่ไอ้ดีแซดกับGMมันช่วยกันทำลายจนเหี้ยน
"เจ้าดีแซดคิดจะครองฟาเลน่าหรือคิดจะทำลายกันแน่ ทำไมถึงทำกับแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์แบบนี้..." น้องเศษไม้เห็นแล้วแทบเป็นลม กลับมาเป็นเจ้าหญิงก็เห็นแต่บ้านเมืองถูกทำลาย แชปเตอร์นี้มันอะไรของมันนักหนามีแต่บ้านเมืองโดนเผา เนื้อเรื่องสงสัยก็คงเผาด้วยเหมือนกันแน่ๆ
"เปล่าหรอก นี่ฝีมือข้าต่างหาก" ที่ฝั่งตรงข้ามของสะพานปรากฎตัวการของเรื่องนี้ให้เห็น รุซโร นักดาบจอมกระหายเลือดเจ้าเก่านั่นเอง "อยู่เฉยๆไม่มีอะไรทำข้าก็เลยฆ่าคนเล่นลองอาวุธใหม่ไปพลางๆไง กร๊าาก ดาบใหม่ข้านี่มันสุดยอดจริงๆ"
รุซโรหยิบอาวุธใหม่ดาบฟอลคอนออกมา(อยู่กับดีแซดเลยเป็นกบฎภารกิจมังกร) ในมือมีตราสนธยาฝังอยู่ทำให้เกิดเปลวไฟในเวลากวัดแกว่งดาบ
"แกกินขี้ไคลของไอ้คิลเดริกเข้าไปเหรอไงฟะทำไมถึงชั่วร้ายได้ขนาดนี้ วันนี้ฆ่าแกไม่ได้ข้าไม่ขออยู่เป็นคน!(สงสัยหลอดติดเชื้อบู้ลิ๊มซาซาไรมา)" หลอดจับอาวุธวิ่งเข้าใส่ทันที เพื่อทำตัวให้ดูสมกับเป็นพระเอก
รุซโรกระโดดเข้าหาหลอดเหมือนกันฟันดาบออกมาเกิดเป็นพลังไฟมหึมา ทั้งคู่ปะทะกันกลางอากาศพลังไฟที่กระเด็นออกมาเผาทำลายสะพานจนหมด
"บัดซบมันเผาสะพาน เพื่อให้พวกเราเข้าไปช่วยหลอดไม่ได้" ซีกูลด์ก่ายหน้าผาก "แล้วเราจะข้ามไปลูนัสยังไงดี"
"ข้าสั่งสะพานแอ๊บโดมิไนเซอร์ไปที่สำนักงานใหญ่แล้ว เดี๋ยวหลอดสู้เสร็จก็คงส่งมาถึง" ฮิกะอิจิพอมีช่องทางก็ไม่ลืมทำมาหากินอย่างเช่นเคย....
"แต่สถานการ์ณฝั่งโน่นไม่ดีเลย มันร้ายกาจมาก ด้วยพลังความเลวจนถึงระดับสุดขั้วทำให้มันเก่งกาจจนทะลุขีดจำกัดของนักดาบไปแล้ว คน ดาบ ตรา รวมเป็นหนึ่งแบบนี้หลอดสู้มันไม่ไหวแน่" ซีกูลด์กับยูเบอร์ตั้งโต๊ะบรรยายอยู่อีกฝั่งของสะพาน ไหนๆก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้วก็ให้ความรู้ผู้อ่านดีกว่า....
"คราวนี้ไม่มียัยบ้ากราดิอุสมาช่วยแล้ว แกเสร็จแน่ไอ้หนู" รุซโรฟันดาบออกมาแต่ละครั้งพลังของตราสนธยาก็จะสำแดงออกมาด้วย พลังความร้อนที่ออกมาจากการกวัดแกว่งดาบแต่ละครั้งเผาผลาญเมืองลูนัสไปทั่ว หลอดก็ได้แต่ตั้งรับเพราะร้อนจะตายห่าอยู่แล้ว เหงื่อตกกีบไม่มีแรงสู้
"เฮ้ย ทำไมมันต่างชั้นกันแบบนี้ล่ะเลเวลก็ไล่เลี่ยกันแท้ๆ!" หลอดเอากาละมังพลังค้อนป้องกันสุดชีวิต พอมีจังหวะก็วิ่งไปตักน้ำเอามาอาบเพื่อลดความร้อนไปด้วย
"ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย" รุซโรยังคงกระหน่ำดาบใส่หลอดต่อไป ไฟก็ร้อนขึ้นๆทุกทีๆหลอดทนไม่ไหวความเร็วตกลงเรื่อยๆเพราะความร้อน นี่ถ้าสเตตัสไม่ได้สูงกว่าชาวบ้านเพราะได้หินอัพเกรดไปเพียบด้วยละก็มีหวังเน่าไปแล้ว
ฉั๊วะ ในที่สุดหลอดก็โดนฟันเข้าไปเต็มๆหนึ่งแผล เสียงร้องโหยหวนเหมือนลิงโดนเผาทั้งเป็นดังไปทั่วลูนัส ฮ๊าาาาาาาก โอ๊ยยยยย เจี๊ยกกกกกก
"เสร็จข้าล่ะ ถ้าโดนฟันเข้าไปแผลก็จะติดสถานะไฟไหม้ ไม่มีวันรักษาได้จนกว่าแกจะตาย" รุซโรฉีกยิ้มโรคจิตไปถึงขอบแก้ม ชนะกันแล้วเห็นๆ
"หลอด!" น้องเศษไม้ร้องจ๊ากมาจากฝั่งตรงข้าม
"หลอดนี่แย่จริงๆเลย ถ้าใช้เจลกันความร้อนของแอมเวย์ล่ะก็คงไม่เป็นแบบนี้" ฮิกะอิจิยืนอยู่ว่างๆก็มานั่งพากย์มวยด้วยอีกคน
"จ๊าาาาาก เจ๊บๆๆ ร้อนๆๆ" หลอดกุมแผลดิ้นทุรนทุราย HP กำลังลดลงเรื่อยๆอย่างต่อเนื่อง
แต่ปาฎิหาร์ยก็เกิด(เกมนี้พระเอกมันมีแต่ปาฎิหาร์ยอย่างเดียว) ร่างหลอดมีแสงสีฟ้าปกคลุมร่างกาย แล้วไฟไหม้ที่เกิดจากการฟันของรุซโรก็ถูกดูดหายไป
"อ๊ะ นี่มัน" หลอดหยิบพลองสั้นออกมา และอ่านคำอธิบายของอาวุธเสียงดังให้ทุกคนฟังกันชัดๆ
- ความสามารถพิเศษ สามารถคุ้มครองผู้ใช้จากเปลวเพลิงได้ด้วยออร่าของดวงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ
เปรี้ยง! หลอดเลยโดนน้องเศษไม้ทุ่มหินมาจากอีกฝั่ง โทษฐานทำให้เป็นห่วงเก้อ... "ไอ้งั่ง! คราวหน้าคราวหลังหัดอ่านคำอธิบายไอเทมหน่อยสิยะ"
"หนอย! แกไปเอาตราอรุณมาจากไหนฟะ" รุซโรคาดไม่ถึงว่าไม้ตายใหม่จะถูกทำลายลงได้อย่างง่ายดาย
"พลังของตราข่มกันเองสินะ แบบนี้ข้าก็ไม่กลัวไฟของแกแล้ว 555+"
หลอดหันมาใช้พลองสั้นเป็นอาวุธแทนกาละมัง ยกสองจึงเริ่มขึ้นอีกครั้งคราวนี้สูสีกันแล้ว...
--Shiryu 08:36, 27 พฤศจิกายน 2007 (ICT)
"คราวนี้เอาจริงหละ!!" หลอดควงพลองสั้นแทนกาละมังคู่ตรากระหังลอยลม ....พลางก็แอบบ่นว่าทำไมสู้กับไอ้หมอนี่ไม่ได้ใช้อาวุธดีๆซะที
แต่รุซโรไม่รอช้า ใช้ความสามารถดาบฟอลคอน ผสานกับตราสนทยา ผสานกับสกิลฟันสองกำลัง สร้างพายุเปลวไฟขนาดมหึมาขึ้นมาทันที
ส่วนหลอดยังหาท่าไม้ตายให้ตัวเองไม่ได้ ได้แต่วิ่งเป็นลิงหลบไฟป่า
"โหลๆ ม.พันสอง ขอรถดับเพลิงหกคันประจำที่ด่วน!!" หลอดใช้สิทธิพิเศษของหัวหน้าควีนไนท์เรียกรถดับเพลิงมาทันที
"ของแบบนั้นในฟาเลน่ามีที่ไหนกันย้า!!" น้องเศษไม้แม้จะข้ามมาช่วยไม่ได้ แต่ยังปาหินอัดหัวหลอดได้ (งั้นช่วยปาใส่เจ้ารุซโรไม่ดีกว่าเหรอเพ่?)
"อย่าห่วงเลย สะพานแอ๊บโดมิไนเซอร์มาถึงแล้ว!!" ฮิกะอิจิแบกสะพานลงจากรถเตรียมข้ามมาช่วยหลอด....ดูเหมือนว่าทางฝั่งนี้ไม่ว่าใครก็เก่งกว่ารุซโรทั้งนั้น (กรรมของหลอดจริงๆ)
"พวกอ่อนแอก็ต้องจับกลุ่มกันอย่างนี้ละนะ"
พอได้ยินคำเย้ยของรุซโรหลอดก็เริ่มฟิวส์ขาดตามคำสอนของศาสดาโรโตะ หากริเป็นผู้กล้าขอจงใช้อารมณ์ อย่าใช้สมอง "ใครอ่อนแอกัน!!"
"ตั้งแต่ออกเดินทางคนเดียวข้าก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ คนอื่นก็แค่ฉุดรั้งให้ข้าไม่สามารถก้าวหน้าไปกว่านี้แค่นั้นเองแหละ"
"ไม่จริง! จากการเดินทางนี้ข้าเห็นกับตาเลยว่าเพราะมีทุกคนต่างหากข้าถึงมาได้ขนาดนี้!!" หลอดพูดคำพูดที่พระเอกซุยทุกภาคชอบพูด...ยกเว้นริโอวที่บอกว่าขอแค่มีโจวี่ก็พอแล้ว~
"ทุกคนไม่ต้องเข้ามา!! ผมจะพิสูจน์ให้หมอนี่เห็นว่าอะไรกันแน่คือความแข็งแกร่งที่แท้จริง!!"
หลอดทำตามคำสอนของศาสดาโรโตะได้อย่างยอดเยี่ยม มันไม่ใช้สมองซักนิด ว่าแล้วก็เข้าไปเดี่ยวกับรุซโรต่อ ทำเอาเพื่อนๆต้องกลับมาตั้งโต๊ะบรรยายอีกรอบ
"คุณซีกูลด์คิดว่าผลคู่นี้จะออกมาเป็นไงบ้างครับ?" ฮิกะอิจิตั้งแง่
"ผมว่าพลังของตราสนทยาเราก็ได้เห็นมาพอสมควรแล้ว สิ่งที่จะชี้ชัดผลการต่อสู้น่าจะเป็นพลังของตราอรุณมากกว่า" ซีกูลด์กั๊กตอบคลุมเครือแบบเกจิสยามซ็อคเกอร์
หลังเสียงระฆังการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นอีกหน (นี่พวกแกกลายเป็นโฆษกสนามไปแล้วเรอะ?) รุซโรกระโดดขึ้นไปฟันคมดาบอากาศจำนวนมหาศาลลงมาทันที "เพลงดาบพายุไร้ร่องรอย!!" หลอดยังมองไม่ออกว่าแต่ละท่าของหมอนี่มันต่างกันยังไงเพราะมันก็ฟันคมดาบเยอะๆเข้าหาทั้งนั้น "เป็นการฟันหกกำลังสอง" รุซโรช่วยอธิบายแถลงข้อสงสัย ....มันต่างกันตรงจำนวนครั้งการฟันนี่เอง หลอดมัวแต่นั่งจิ้มเครื่องคิดเลขว่าหกกำลังสองมันเท่าไหร่ เลยโดนดาบเฉาะเข้าไปเต็มๆจมธรณีไป
"การต่อสู้จบลงแล้วสินะครับคุณซีกูลด์"
"ผมก็ว่างั้นแหละ ทุกท่านอย่าลืมหยิบของใช้ส่วนตัวก่อนลุกจากที่นั่งนะครับ" (ตกลงมันกลายเป็นโฆษกสนามไปจริงๆ)
"ยังคร้าบ~!!" หลอดที่เพิ่งจะโดนฝังกลบไปขุดรูกลับขึ้นมาสูดอากาศก่อนโชว์พลังของตราอรุณส่องแสงแวววับที่พลองสั้น "ตราที่มีพลังในการให้ชีวิตช่วยเราไว้"
"ถ้าฟื้นได้ก็ตายอีกรอบได้....... ดาบนรกสยบฟ้า!!.....อันนี้ฟันเจ็ดยกกำลังสอง" รุซโรออกท่าพร้อมอธิบายรายละเอียดท่าอีกรอบสร้างคมดาบเปลวเพลิงจำนวนมหาศาลเข้าโจมตีหลอด
"คราวนี้เรามองออกแล้ว!!" หลอดฟันคมดาบฟอลคอนกลับไปทำลายคลื่นดาบของรุซโรทั้งหมดได้ในพริบตา
"เป็นไปได้ยังไง!?"
"ความเร็วในการออกอาวุธของพลองนี้เหนือกว่ากาละมังมากนัก คอยดูฝีมือที่แท้จริงของข้าให้ดี ฮ่าๆๆๆ จะได้เก่งกับเขาซะที"
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยครับคุณฮิกะ!?"
"ผมไม่รู้สิครับ ตะีกี้้กล้องมันมัวแต่แพนจับไปยังจีนที่ห้อยอยู่หน้าเรือเรา" อย่าไปสนไอ้คนพากย์สองตัวนี้เลย
หลอดและรุซโรยังคงรุกรับกันอย่างดุเดือด คู่เดิม ท่าเดิม คนเขียนเลยไม่รู้จะเอามุกอะไรมาใส่ดี "ตายซะ รุซโร!!" หลอดฟาดคลื่นนางแอ่นเหินใส่ แต่รุซโรก็หายไปจากหน้าจอซะแล้ว
"!?"
"รู้อยู่แล้วสินะว่าสุดยอดเพลงดาบของข้าคือฟันร้อยครั้ง...ซึ่งตอนประลองไม่มีโอกาสได้ใช้" รุซโรที่ลอยอยู่กลางอากาศด้านหลังหลอดง้างดาบฟอลคอนไปด้านหลัง เกิดอักขระจำนวนสามหมื่นหกพันตัว เอามาพิมพ์เป็นเล่มคงหนาเท่าสมุดหน้าเหลืองชินวัตร
"เพลงดาบแสงสวรรค์ดับสูญ!!!"
รุซโรตวัดคลื่นดาบจำนวนมากมายมหาศาลเหมือนกับว่าจะพัดเอาลูนัสหายไปจากแผนที่โลกได้ในการโจมตีเดียวออกมา น้องเศษไม้ต้องรีบกางบาร์เรียร์ให้พวกซีกูลด์ไม่ให้โดนลูกหลง แต่หลอดก็อยู่ไกลเกินไปที่จะเข้าไปช่วยได้ "ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย! ตาย!" .....แต่หลอดก็หายไปจากวิสัยของรุซโรเช่นกัน
"!?"
หลอดปรากฏตัวกลางอากาศเหนือหัวรุซโรเพราะเอา shrike พุ่งขึ้นมาก่อนเอา Skull Thrust อัดกระแทกลงมาแต่ก็ต้องฝ่าคมดาบจำนวนมหาศาลที่ออกมารอบตัวรุซโรไม่รู้จัดหมดซะที
"จะฝ่าเข้าไปถึงตัวมันได้ไหมเนี่ย!!"
"เปล่าประโยชน์ เปล่าประโยชน์ เปล่าประโยชน์ เปล่าประโยชน์ ฮ่าๆๆๆ !!!"
รุซโรฟาดดาบจู่โจมใส่หลอดสักพักก็พบว่าที่โจมตีไปจริงๆเป็นกาละมัง "เฮ้ย!!" หลอดตัวจริงเอากาละมังล่อเป้าไว้แล้วหลบฉากออกมาด้านข้าง ซัด Skull Thrust ลงหัวรุซโรได้ในที่สุด รุซโรกระแทกพื้นอย่างแรงเหมือนดาวตกเกิดเป็นหลุมขนาดมหึมา อีกสองพันปีแถวนี้อาจกลายเป็นลาสต์ดันเจี้ยนเกมส์ดังได้
.......................
"เห็นไหม? ไม่มีอาวุธที่สมบูรณ์แบบหรอก" หลอดพูดกับรุซโรที่คลานตะแหมบๆขึ้นจากหลุม ตายยากชิไห
"ถ้าไม่มีกาละมัง เราก็ไม่มีทางได้อาวุธคู่แห่งนภาและปฐพีจากอมาคอลโด้ ถ้าไม่มีทอนฟา เราก็ไม่มีทางได้ดาบคู่ ถ้าไม่มีดาบคู่เราก็ไม่มีทางได้พลองสั้น และต่อให้มีพลองสั้น เราก็ยังต้องพึ่งพลังของกาละมังเพื่อเอาชนะแกอยู่ดี"
".............."
"แต่สิ่งที่แน่นอนคือหากไม่ได้เดินทางร่วมกับคนอื่นข้าคงไม่เข้มแข็งอย่างทุกวันนี้ ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจแค่เข้ามาจีบป.แล้วใช้ชีวิตในฟาเลน่าอย่างสงบสุขแท้ๆ"
"............(บ่นอะไรของมันฟะ?)........"
"เพราะงั้น กลับไปบ้านซะทีเถอะ"
"ไม่!"
เมื่อยืนยันดื้อด้านจนวาระสุดท้ายหลอดก็ซัด Falcon Storm Thrust เข้าใส่อย่างไร้ปราณี
ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ
"ถ้ากลับไปการเดินทางของข้าก็สูญเปล่า!!"
ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ
"ชีวิตที่น่าเบื่อนั่น! เมืองที่ว่างเปล่านั่น!!"
ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ
"ข้าไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเก่า!!"
ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ
"ช่วยโหวตลาซโลด้วย!!!" (อันนี้บ่นอะไรไม่รู้)
ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ
ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ
ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ
วาบ.........รุซโรกระเด็นหายไปลับฟ้าหลังการโจมตีที่โหดที่สุดเท่าที่หลอด ริโอวเคยทำไว้ในเกมส์นี้ พอเพื่อนๆเห็นก็เหงื่อแตก ชาตินี้กราดิอุสจะกลับมาเป็นพวกไหมเนี่ย
แสงสีแดงส่องขึ้นบนมือซ้ายของหลอด ริโอว ....ตราแห่งสนทยา!! มันหลุดจากรุซโรมาสถิตย์กับหลอดแล้วอาวุธของเขาก็เปลี่ยนจากพลองสั้นเป็นนันชาคุในที่สุด ส่วนคุณสมบัติเราขอทิ้งไว้ให้คนแต่ง FLOW บรรยาย
"สุดยอดไปเลยหลอด!!"
"แบบนี้สิค่อยสมเป็นคนที่ข้าตั้งใจจะติดตามไปชั่วชีวิต หลังจากลุงโซลิดตายไป"
น้องเศษไม้เดินข้ามมาหาหลอด "รู้สึกว่านายเติบโตขึ้นเยอะเลยนะ"
"รีบไปกันต่อเถอะ....เหลือพวกนีเธอร์เกทกับดีแซดอีก เราไม่มีเวลาแล้วนะ" หลอดพูดเท้เท่แบบนานๆที ทั้งที่คนทำเสียเวลามันแกแท้ๆ
